Yabancı bir şehrin içinde kaybolmuş gibiyim. 
Ne rüzgâr tanıdık, ne de güneş cömert, üzerime doğmakta.. 
Sanırım; sanırım bu şehir beni çekmiyor artık! 

Çekmiyor bu şehir beni!
Yanık gülümsemeler dolanırken, mimli sevdaların içinde 
Gecenin arasında, loş odaların ışığından, sevişmelerin buğusu havanın keskinliğini bir nebze de olsa kırarken, 
İzbe mahallenin sancılı gürültüsü,
Sarhoşların naraları,
Aşkı, kavgayı, alkol kokulu serseriliğin çıldırmış seslerini harmanlıyordu…  
Köşebaşı işçileri takatsiz yürüyüşleriyle, 
Ezilmişliğin kanıksanmış sesiyle, 
Utanç dolu yatakların pazarlığına tutuşurken,
Asıl fahişeler yaşayacağı zevklerin ücretini ödüyordu…
Gece kahpeydi! 
Gece, çirkinliklerin örtüsünü taşıyan bir kahpeydi! 
Karanlığın ücreti ödeniyor
Tanımsız mutsuzluklar bencilce sevişiyor,
Firariler geceye sarılıyordu.
Belki ilk defa güneşin doğuşuna öfke duyuyordu…
Gece kahpeydi…
Gece, sonunda kaçakları teslim eden, kelepçesi cebinde bir kahpe…!

Başkaydı bu şehir; 
Tanımı körelmiş, masumiyeti gömülmüş, ruhu bakirlikten arınmış karanlık bir çukurdu artık…
Dedim ya 
Çekmiyor bu şehir beni! 
Ya da 
Sevmiyor bu şehir beni!

Süheyla Güney Avcı