Gün, Moda İskelesi’nde ağır ağır kapanırken, denizin yüzeyine dökülen kızıllık, içimdeki eski defterleri bir bir açıyor. Her akşam aynı yerde, aynı saatlerde batıyor güneş; ama her seferinde başka bir şey anlatıyor bana. Sanki İstanbul’un kalbi burada atıyor, ama nabzı güneşle birlikte yavaşlıyor.
Moda İskelesi’nde güneş batarken, ben sadece gökyüzünü izlemiyorum. Aynı zamanda geçmişimi, köyümü, dostlarımı, kaybettiklerimi ve yeniden bulduklarımı düşünüyorum. Her batım, bir teşekkür gibi. Her renk, bir hatıra. Her sessizlik, bir dua.

Ve ben, bu duayı yazıya döküyorum. Çünkü bazı duygular sadece batmakta olan bir güneşin altında anlam kazanıyor. Moda İskelesi’nde, her akşam yeniden doğuyorum. Güneş batarken, ben kendime dönüyorum.
Çocukluğumun yaz akşamlarını hatırlatıyor. O zamanlar Moda, sadece bir semt değil; bir sığınaktı. Şimdi ise, her batımda biraz daha eksilen bir hatıra albümü gibi. Güneşin denize dokunduğu o son an, bana hep bir vedayı fısıldıyor. Ama bu veda, hüzünlü değil. Kabullenişin, olgunlaşmanın, içsel barışın vedası.

Moda İskelesi’nde güneşi izlemek, bir ritüel benim için. Günün yükünü sırtımdan indirip, kalbimi hafifleten bir dua gibi. Herkesin bir kaçış noktası vardır; benimki burası. Betonun, gürültünün, telaşın ötesinde bir yer. Güneş batarken, şehir susuyor. Ve ben, o sessizlikte kendimi daha çok duyuyorum.

Belki de bu yüzden yazıyorum. Çünkü bazı duygular sadece batmakta olan bir güneşin altında anlam kazanıyor. Moda İskelesi’nde, her akşam yeniden doğuyorum. Güneş batarken, ben kendime dönüyorum.

Neşat Yalçın