Başkaları için, başkalarının adamları için, başkalarının keyfi, menfaatleri ve onlar tarafından hoş görülmek için kendi adamlarını, kendi dostlarını harcayanlar, sizlerin zavallılığınızı, korkaklığınızı, vefasızlığınızı, kadir kıymet bilmezliğinizi anlatacak ne bir kelime var ne de bir hikâye.

İyi biliniz ki; günü geldiğinde onların sizinle işleri bittiği gün düştüğünüz yerden sizi kaldırmak, düştüğünüz durumdan sizi kurtarmak için uzanacak bir tek dost eli bulamayacaksınız.

Çünkü sizler; sizlere uzanan, sizlerin iyiliğini isteyen, yıllarca sizlerle aynı yolda yürüyen dost ellerini teker teker kırdınız.

Olur ki hâlâ içinizde bizlere dair bir umut varsa biliniz ki düşmeniz, kalkmanız, yükselmeniz, alçalmanız, çukurlarla cebelleşmeniz hiç kimsenin umurunda değil.

Ebu Müslim Horasani boşuna dememiş;

“Onlar, şerrinden emin oldukları için, dostlarını kendilerinden uzak tuttular.

Kendilerine bağlamak ve kazanmak için de; düşmanlarını yakın tuttular.

Yakın tuttukları düşmanları dost olmadı.

Ama uzak tuttukları dostları düşman oldu.

Herkes düşman safında toplanınca yıkılmaları mukadder oldu.”

Ve inanın bu sözün anlattığı gerçeği sizler görmek istemeseniz, kabul etmek işinize gelmese bile birebir yaşıyorsunuz ve çok daha ağırlarını yaşayacaksınız.

Bizlere gelince; sizlere asla düşman olmadık, olmayız da ama yanımızda, yüreğimizde, hayatımızda hiçbir değeriniz, öneminiz kalmadı.

Geldiğimiz bu noktada sizlere hoşça kalın da diyemiyorum çünkü buralardan pek hoş görünmüyorsunuz. Aynı bizim sizlere görünmediğimiz gibi.

Ve sözlerimi İsmet Özel’le bitiriyorum;

“Gücün yetiyorsa kendine sor. Var mıymış gönlümü bin parçaya böldüğünün bir sebebi?”