“Kısraklı Kadın”, Leyla Nazlı’nın yazıp, Lerzan Pamir’in yönettiği İstanbul (IBB) Şehir Tiyatroları’nın iki  sezondur oynayan bir oyunu. İki kadının elinden çıkan oyun bir feminist bildiri niteliğinde… Elçin Atamgüç, Eylül Soğukçay, Gökçer Genç ve Pervin Bağdat’ın oynadığı oyun Londra’da bir hastanede geçiyor. Oyun ilk olarak İngiltere, Almanya, İsveç ve Hollanda’da sahnelendi. 2020’den beri de Türkiye’de sahneleniyor.

Bebek bekleyen bir kadının rüya ve gerçek arasında, terk ettiği Anadolu topraklarıyla Batı arasında kalışını sorgulamasına tanık oluyoruz. Oyun, hem kadın olarak varolmanın sancısını, hem de modern hayatın içinde düştüğümüz tuzakları 70 dakika süren tek perdede anlatıyor.

Leyla Nazlı, yurtdışında yaşayan bir yazarımız olduğu için de kadın meselesine daha evrensel bir dilden yaklaşabilmiş. Kadının toplumdaki yerini biçimlendirmeyi görev edinmiş sisteme karşı duran bir söylemi var. Bunu da çeşitli mitolojilerdeki kadın hikayelerinin üstüne temellendiriyor. Seyirci Elka ve Selma arasında gidip gelirken ve ben hangisiyim acaba, diye sorgularken iki kadının da yer yer Adem’in ilk karısı Lility’in hikayesine gönderme yaptığını yakalayabiliyor. Bu gönderme ise iç ve dış güzellik üstünden metaforik bir anlatımla yapılıyor.

“Gökteki yıldızları bizden almalarına asla izin vermedik.” cümlesi tüm oyun boyunca beni en çok etkileyen cümle oldu. Ülkede öldürülen hemcinslerimize ithaf gibi geldi bana bu cümle. Tam da böyle bir yerden okudum ben Kısraklı Kadın. Bir at gibi özgürce koşmak istediği rüya ile, atların hiç de özgür olmadığı realitesinin ikileminde bir dogma-doğurma öyküsü olarak algıladım kısacası. Kesinlikle de tavsiye ediyorum herkese. Özellikle de anti kahraman ile anlatılan tiyatro metinlerini sevenlere… Oyun günleri ve hangi sahnede olduğu Şehir Tiyatroları’nın Instagram hesabından bakılabilir.

Oyunun Künyesi: