Bir anason kokusu babamı hatırlatan,
Bir anason kokusu bu şiiri yazdıran,
Mutlu muydu acaba, babam, yaşadığı an?
Ne anladı bilemem, yaşadığı hayattan,
Neye ağlar, gülerdi, O, neye sevinirdi?
Kızardı babam neye, babamı ne üzerdi?
***
Okunan ezanlardır babamı hatırlatan,
Şahadet parmağıdır, bana bunu yazdıran.
Korkar mıydı ölümden, neden korkayım derken?
Anladım mı babamı, anlamış görünürken?
Anladı mı o beni, onunla beraberken?
Onunla gittiğimi görmüş müdür giderken?
***
Şehrin her bir sokağı babamı hatırlatan,
Muazzez hatırası bu şiiri yazdıran.
Acep mutluluk neydi babamın bakışıyla?
Ne bekledi bizlerden sessiz haykırışıyla?
Bir cümle kurmak için çok mu yoruluyordu?
Hani hiç sorduk mu ki çok mu üzülüyordu?
Yaşadığı hayattan memnun muydu acaba?
Değişsin diye hayat gösterdik mi bir çaba?
***
Ah! Yanıyor yüreğim meğer ne geç kalmışım.
Bir şeyler elimdeyken, ne çok hata yapmışım.
Şimdi aksın gözyaşım, geriye dönüşü yok,
Bırakın dönsün başım, ey anason sen de kok.
Pişmanlık kolay mıdır söyleyin bu durumda?
Kim dinler, anlar beni şu kocaman dünyada?
AHMET BERHAN YILMAZ
Bir cevap yazın