Ve mümin dünyaya inandı,

Güce inandı,

Paraya inandı,

Makama inandı,

Yaratılana inandı,

Ve mümin hayrın ve şerrin nereden geldiğini unuttu,

Mümin, insanlara el açtı, insanlara inandı,

Allah’tan korkmadı kullarından korktuğu kadar.

Allah’a şükretmedi kullarına teşekkür ettiği kadar,

Ve mümin dünyaya inandı.

Ey Mümin dünya senindir artık,

Aslında, Allah senden bunların hiçbirini istemiyordu,

Allah senin zengin olmanı, makam sahibi olmanı istemiyordu,

İstemiyordu insanların önünde eğilmeni, dünyayı bu kadar sahiplenmeni,

İstemiyordu dünyaya bu kadar kapılmanı,

Hani diyorsun ya,

Devir değişti, mekân değişti, makam değişti, dönem değişti,

Haydi, ha gayret!

Devam et ve biraz daha zorla hayatı,

Belki bir makam daha alırsın dünyadan,

Belki önünde eğildiğin insanlar biraz daha yem verir sana,

Belki paran daha çok olur,

Belki yükselirsin bilmem ta nereye kadar,

Belki makamların en büyüğü senin olur,

Belki miden kocaman olur, daha çok yersin,

Belki de hiç ölmezsin,

Olur ya belki;

İt ile alamete, kurt ile kıyamete kalırsın,

Ne dersin?

AHMET BERHAN YILMAZ