Bir kadın oturmakta beyaz mermer üstüne

İpek pembeler, giysi olmuş güzel endamına

Saçlarında sevdiği, geçmişte

yapraklardan, tac takmış başına…

Beyaz, kırmızı güller saçılmış her tarafına

Kadın mutsuz, hüzünlü, huzursuz ağlamaklı

Ne ardındaki mavi güzelim denizin farkında

Ne koca tepeleri karlarla kaplı dağların!

Kalbini hüzün sarmışki acı var yüreğinde

Tedirgin, korkak, bıkkın, çaresiz karalarda

Hesaplaşmakta; kendi ile kavgada, nizahda!

Sorgu kendine, kızgın ve kırgınlık kendiyle,

 Demekte; beklemek neyi ilave etti ki hayatıma!

Sabır ne getirdi, ne verdi yaşadıklarıma

Aldıklarından, götürdüklerinden başka!

Şimdi kaldım bir başına kimsesiz olmazlarda

Kadın haklı, anladı geçen boşa zamanı

Başkaları da, sevdiği de aşkını anlamadı!

Taş mermer üstüne oturmakta beyhude…

Başında tacı, arkasında denizi, karlı dağı

Dalgın, yorgun düşünceli.

Sevdiği hangi yapraklı çelenkleri,

Hangi ezberlediği sözleriyle, başka saçlarda…

Nazan Şara Şatana