Öyle bir geçer zaman ki, anlayamazsın,

Neler götürür insandan ve neler getirir,

Bilemezsin,

Kör eder seni nefsin ve kibrin,

Hırsların törpüler inançlarını ve ideallerini,

Yaşlanırsın ve yaşlandıkça bağlanırsın dünyaya,

Artar tamahın, artar iştahın ve artar arzuların,

Miden büyür, büyüdükçe miden yüreğin küçülür,

Miden dolmaz olur,

Yüreğin almaz olur sevgileri,

Taş kesilir kalbin acılara, gözyaşlarına ve diğer insanlara,

İstersin her şey benim olsun,

İstersin bana açmayan her gül solsun,

Bütün güç bende olsun istersin,

Bütün insanlar senin önünde diz çöksün istersin,

Ama bilemezsin ne zaman göçüp gideceksin,

Bilemezsin nerde, ne zaman öleceksin.                                                               

Bilemezsin yaptıklarının hesabını nasıl vereceksin.

Ama bir de öyle bir geçer zaman ki,

Tebessümle bakmışsındır hayata ve insanlara,

Büyütmemişsindir kibrini kalbinde,

Kin duymamışsındır hiç kimseye,

Ben var ya ben dememiş, tevazu göstermişsindir insanlara,

Burnun kalkmamıştır kimi nasıl harcarım kokusunu alabilmek için,

Menfaatlerin çakışmamıştır diğer insanlarla,

Hiçbir arzun için üzmemişsindir insanları,

Kırmamışsındır kalpleri hırsların için,

Sevmişsindir insanları karşılıksız,

İnanmış, güvenmişsindir Allah’a,

Korkmuşsundur haksızlık yapmaktan,

Mutlu olmuşsundur tuttuğun her elin ardından,

Her elini tutana dua etmişsindir,

Sana yapılan iyiliklere teşekkür etmişsindir.

Harcamamışsındır insanları küçücük bir menfaatin için,

Tamah etmemişsindir hakkın olmayan hiçbir şeye,

Zaman değiştirememiştir seni ve yüreğini,

Bakmamışındır insanlara Kaf dağının tepesinden,

İsyan etmemişsindir yokluklara ve şükretmişindir,

İşte o zaman bayramdır hayat sana, bayramdır ölüm.

Mutlusundur bu dünyada, mutluluk verdiğin için insanlara,

Ve hesap günü yanındadır iyiliklerin, gülümsemelerin ve tevazuun.

Tabi ki dünya değil de ahret ise gerçek arzun.

AHMET BERHAN YILMAZ