İstanbul/Erenköy’de bir kafenin kaldırıma uzanan bölümünde, boş bir masa bulup oturdum.
Garsondan, en hesaplı menü olan bir çay ile bir simit istedim. Bu sırada bir tekir kedi geldi ve masanın altından beni izlemeye başladı. Simidi yemeğe başlayınca da bir kadının, karşıdan bu izleme olayına katıldığını fark ettim. Tabii rahatsız oldum, “Ne var?” gibilerden baktım.

#image_title

“Kedi sizden bir şey bekliyor” dedi kadın.
“Kedi simit yemez ki…” diye karşılık verdim.

Kadın, ne dese beğenirsiniz?
“O, dereotlu poğaça sever.”

-.-

Kurallar uyulmak için vardır. Oturduğum apartmanda kurallara uymayan birini uyardım.
“Burası Nazi kampı mı?” diyerek tepki gösterdi.

Şaşırdım çünkü düzgün birine benziyordu. Sonradan öğrendim ki, şahıs dizi film oyuncusuymuş.

Kendi kendime sormadan edemedim: “Rol mü yaptı acaba?”

-.-

Kısa bir öykü değil, insanı derinden sarsan gerçek bir olay! İzmir/Buca’da bir köpek bulundu.
Köpeğin sahibine ulaşmak zor olmadı çünkü köpek çipliydi.
Bulan kişi, köpeğin sahibine “Müjde” dedi “köpeğiniz bulundu.”
Köpeğin sahibi, köpeğini kabul etmedi…

-.-

Ekim ayında Bağcılar Kitap Fuarına katıldım. Bir öğrenciyle aramda geçen diyalog şöyle:
– Fuarda bir yazarla konuştun mu?
– Hayır.
-Peki, bir yazar görsen ne sorarsın?
– Kitabının fiyatını sorarım.

Rastlantı bu ya, Yazar Zeynep Oral da Cumhuriyet Gazetesindeki köşesinde aynı konuya değinmiş:

“Bugüne dek bana hep,’En son kitabınız hangisi?’ diye sorardı genç okurlar. Şimdi ise ‘En ucuz kitabınız hangisi?’ diye soruyorlar.”

Acı ama gerçek! Hayat pahalılığından çocukların ve gençlerin de haberi var…

-.-

Oyuncu arkadaşım Çeto lakaplı Mehmet Tekkanat’ın oynadığı korku filmini izleyen bir kadın, Çeto’yu tanımış. Filmi beğendiğini ve çok korktuğunu, hatta korkusundan eşine sarıldığını söylemiş. Eşi de yanındaymış.

“Evet” demiş, “sayenizde eşim bana sarıldı.”  

-.-

Kitap fuarlarından birinde, standa gelen biri karşıma geçip sordu:

“Beni tanıdın mı?”  

Uzun uzun baktım, tanıyamadım. Tanıyamayınca başındaki şapkayı çıkardı:

“Şimdi bak.”

Şapkasız da tanıyamadım. Bu kez başını yana çevirdi.

“Şimdi…” 

Profilden baktım, sonuç yine değişmedi. Gerçeği söylersem mutsuz olacağını düşündüm.

“Yüzünüz hiç yabancı gelmiyor” dedim. 

“Yahu bu yayınevinden kitabım çıktı, nasıl tanımazsın?” diyerek çıkıştı.

Sırf laf olsun diye, kitabının hangi yıl yayımlandığını sordum. Sorumu yanıtladı ancak, tarih çok eski olduğu için tanımam mümkün değildi.

“Tamam ya…” dedim, “şimdi hatırladım!”

Çok mutlu oldu…