Neredesin Godot? Hani, nereye gitsem benden önce orada olacaktın. Boşu boşuna beklettin beni. Oysa sana, kimsin necisin diye sormamıştım. Referansına bakmamış, kimselere bir şey söylemeden beklemiştim. Senin yüzünden ağaç olup yeşerdim. “Godot, bana yamuk yapmaz” diyordum. Yaptın! Hem de, beni dansöz gibi oynattın. Öküzün trene baktığı gibi baktım yollarına. Zaman su gibi aktı, ben yoruldum…

Gelseydin, keyfim gelecek ve her şey değişecekti. Adalet tecelli edecek, Fahriye Abla sevinecekti. Bahar gelecek, ayçiçekleri bize doğru dönecekti. Gözyaşında değil, Nisan yağmurlarında ıslanacaktık. Birlikte, gökkuşağının altından geçecektik. İçimizde sancı, kafamızda endişe olmayacaktı. Hasret mektupları okumayacaktık. Dilimiz, kalbimizin yalancı şahidi olmayacaktı. Ve bitti denilen yerde başlayacaktı aşk. İçimiz pırpır edecek, çocuklar bayram sabahlarına uyanacaktı. Birlikte, gökkuşağının renginde uçurtma uçuracaktık. Sis çökmeyecekti gözlerimize. Yollarında gölgemiz cansız yatmayacaktı. Bir güvercinin ruh tedirginliğinde yaşamayacaktık. İçimizdeki ürperti sesimize yansımayacaktı.

Bundan böyle, “İyi ki varsın” demeyeceğim. Beni kandırdın ya Godot, helal olsun sana! Hep bir eksik vardı aslında, en çok da sol yanımızda. Bu saatten sonra gelmesen de olur. Gelsen, mevzuata takılırsın. Alım gücün düşer, boş sahada top koşturamazsın. Dizi manyağı olursun da ruhun duymaz. Sabahın köründe kapın çalınsa, sütçü geldi sanırsın. Anladım Godot, sen haklısın. Keşke burada yaşasaydın muhabbeti yapmayacağım. Buralar sana göre değil, buralarda laf çoktur. Varsın yüreğimde fırtınalar kopsun. Susturacağım saati, dursun zaman. Gökyüzünü ve toprağı sevmekten vazgeçmeyeceğim. Adını “Vefasız” diye anacağım. Seni beklemeyeceğim, gelme Godot…