Hayat, sözlerini bulamayan şarkılar gibi akıyor. Hiçbir şey hissetmeden geçiyoruz yaşları. Dünü, yarınlar için bitiriyoruz. Bir daha gidemeyeceğimiz yerleri hangimiz merak ediyor? Dörtnala ‘son’a koşuyoruz. Her gidişin bir dönüşü, her güzel şeyin bir sonu varmış. Ben görmedim duymadım, zamanın kanayan kıyısında sessizce bekliyordum. Şimdi hızına yetişemediğim zamanla hesaplaşma anıdır. Geçmişi kopya çekmek değil amacım. 

Bir şey saplanmış sol yanıma, hüzünlü ve bir o kadar da sıcak. Şirazem çok değil biraz kayık. İç sesim içime kaçmış çıkmıyor. Büyüme rakamlarına teslim oldum, benden hayır gelmez artık. Keşke usulden bozulabilse kader. Bana blogunu göster, parça tesirli sözler yazayım sana. İçim dışım sen, ölüyorum desem mesela. ‘Doğar doğmaz başlar ölüm’ deme! Pisi pisine ölmek koyar insana.

Ölesiye sıkıldım, öylesine. Üstüne üstlük gazım var, sazım yok. Gazete haberleri, hayatın derinliğindeki ölümleri anlatmakta. Yaşamı kelimeler arasına hapsetmiş olmanın dayanılmaz ağırlığı var üzerimde. Her buluşma çok duygusal, kime veda edeceğimi şaşırıyorum. Vaziyet bildiğin gibi değil, derin bir komadayım. Herkes şuurumu kapalı sanıyor. Uzaklarda bir şarkı çalıyor, ‘yumurtanın kulpu yok gözlerimde uyku yok.’ İnce belli, her daim demli çaylar kesmiyor hararetimi. Yaprak kımıldamıyor desem yalan! Şimdi kımıldadı işte, kımıldamayan bilmem kaç gramlık beynim.

Aklım başka yerde, fikrim başka yerde, ben başka yerdeyim; sen neredesin? Kimseye belli etmeden ölüyorum. Twetterla mwetterla dua istemem. Rica ediyorum, sen şarkılarımı mırıldan. İster neşeden, istersen kederden fark etmez. Yaşamak alıştığımız bişey, isimsiz ve hikâyesiz bir kişi olarak dünyadan geçip gitmeye gönül elvermiyor. Ayak izini bırakmalı insan kumsallara, dalgaların sileceğini bile bile. To be or not to be! Ölmek yasak olsa, hiçbir şey yarım kalmasa. Gençlik geldiği gibi gitmese, içimizdeki şarkı bitmese…