OĞUL…
Ne günler geçirdik, ne günler gördük,
Kimlerle ağladık, kimlerle güldük,
Çok cefalar çektik, çok şey öğrendik,
Âlimin elinden zehiri iç de,
Cahilin elinden bal yeme oğul.
Uyanırsın sabah güneş istersin,
Yalnız yaşayamaz, bir eş istersin,
Yollarda kendine yoldaş istersin,
Mert olanla dağda taşta dolaş da,
Namert ile düz yol yürüme oğul.
Bir lokma ekmeğe muhtaç olan var,
Kimisi tok, kimisi aç yatan var.
Dili yalan, cebi haram dolan var,
Helalinden ekmeğini suya ban,
Abıhayat haram ise kaç oğul.
İnsanlar farklıdır, dost olur kimi,
Her yüze güleni, dost sanma emi,
Riyakâr, yalancı bunların cemi,
Mazlum ile zulme uğra, acı çek,
Zalim ile saltanat sürme oğul.
Her insanın sonu; bir mezar taşı,
Yazılır o taşa ismi ve yaşı,
Mezara konulur bir gün naaşı,
Kul hakkı yemeden canını ver de,
Hak, hukuk yiyerek yaşama oğul.
AHMET BERHAN YILMAZ
