Öğle Yemeği

            Elindeki dondurmasını iştahla yiyen tombul kız çocuğu annesine kalabalığın arasında poposunu sağa sola savurarak paytak paytak gezinen heybetli kazı gösterdi.

-Anneciğim bak, o da çok yemiş tombuş olmuş.

Gülümsedi kadın. Kendilerine doğru gelen, beyaz tüyleri çamurlanmış, etraftaki insanların alışık olduğu iri kazı gözleriyle takip etti. Çevre esnafın beslediği, çizgi film karelerinden fırlamış gibi gözüken ve neşelendiren kaz anne kızın tam önünde durdu.

-Bak anne yanımıza geldi.

 Küçük kız eğildi. Hayvan silkelenince birkaç adım geri gittiler. Kıkırdadı kız çocuğu.

-Eve alalım anneciğim, nooluur?

-Evde olmaz kızım.

Omuzlarını aşağı yukarı oynattı çocuk.

-Olur, olur.

-Hadi bakalım geç kalıyoruz, gidelim.

-Biraz daha bakalım.

-Sonra yine bakarız.

Ördek, yılların esnaflarından oluşan eski, ara sokaklara doğru ilerlerken söyleniyordu. “Vuaaak!” Neyime bakarlar anlamadım ki.” Dolmaya başlamış yan yana dizili kafeteryaların ve restoranların az ilerisindeki balıkçı tezgâhının önünde durdu. Kalın, uzun boynunu sağa çevirip mağrur seslendi.

-VUAAKK, VAK, VAK!

Yaşı ilerlemiş adam ayıkladığı balıklardan kafasını kaldırdı. Yaptığı işe devam ederken, beyaz pos bıyıklarının kapattığı dudakları kıpırdandı.

-Noldu Hınzır, acıktın mı? Cakasından da geçilmiyor serserinin.

-VAK, VAK, VAK, VAK, VAK!

-Dur da, bekle ayıklayım vericem. Hepsi senin.

-VOORRRRR!!

 Balıkçı bıyıklarını hoplata hoplata gürültülü bir kahkaha attı.

-Söylenme deyus, dolanda gel.

Hınzır sağa sola bakındı. İri perdeli ayaklarıyla Arnavut kaldırımlarında ufak adımlar atarak,  kıvıra kıvıra civarda gezinmeye başladı. Balıkçılarla arası iyiydi. Manavlar, ıvır zıvırcılar neyse de baharatçı dükkânlarının önünden hızla geçerdi. Bu dükkânların yaydığı keskin kokuyu hiç sevmezdi. Üzerine uzanan ellerden çevik hareketlerle kaçarken söylendi. “Bi ellemeyin gözünüzü seveyim.” Yokuşun başında gölgeye uzanmış iri siyah sokak köpeğini görünce kuyruğunu tavus kuşu edasıyla açıp, yaydı. Kara köpek yattığı yerden kafasını kaldırıp uludu.

-Havasından da geçilmiyor tombalağan. Ney ki bu, hiç anlayamıyorum. Kuş desen değil. Bi acayip de bişey. HAAUUVV.” Esneyerek kafasını tekrar serin betona bıraktı.

-Senden çok sevenim var benim buralarda arkadaş. Boşuna uluma daha korkutamasın beni. Bebeyken di o.

Fazla ilerlemedi, çarşıdan ayrılmazdı. Sınırlarını bilirdi. Oyalana oyalana balıkçı tezgâhına vardı. “Yalnızlık zor, bi hanım olaydı yanımda iyiydi.” dedi. Derin bir soluk aldı.

-Vırraaak, Hacı hazır mı benim öğle yemeği?

Adam balıkları ıslattığı kirli maşrapayı bıraktı. Ellerini lekeli önlüğüne kuruladı. Dededen miras tezgâhın arkasında gazete üstünde biriktirdiği balık kafalarını aldı. Hınzır’ın önüne iri bedeniyle eğilip, koydu.

-Acıkmışım valla Hacı Bey, sağ olasın. Voorrr, vorrrr, vorrr.

Hızla önüne koyulanları mideye indirmeye başladı. Karşı restoranda, masa altında yiyecek bekleyen cılız sarman kedi Hınzır’a bakarken yeşil gözlerini kıstı.

-Vay arkadaş, nerden türedi bu hımbıl. Bişi değil, nevaleyi de böldü. Çocuklarla bi toplanıp bunun ayağını kaydırmalı. Hayır, seveni de çok tosunun. Bilmeyen yok.

Hınzır kedinin haset dolu kısık gözlerini üzerinde hissedince daha bir iştahla son lokmasını yuttu.

-Varrr, varrr, varrrr. Anca bak, sıska, varrr.

-Pisliiik, yemin ediyom, kara köpekle bile işbirliği yapasım var. Du bakalım bi güzellik düşünücem ben sana. Tipsiz!                                                       

TUBA KIR

admin

See Full Bio